Inspirerend en inclusief leiderschap (blog)
Onlangs ontvingen wij het bericht dat Jan Laffra op 85-jarige leeftijd overleden is. De heer Laffra was meer dan 20 jaar verbonden aan de voorloper van Scalabor, Presikhaaf Bedrijven. Eerst als financial controller en later als algemeen directeur. In 2004 ging hij met een daverend feest met pensioen.
Ik heb de heer Laffra nooit gekend, hij was al jaren weg voordat ik in 2018 bij Scalabor mocht beginnen. Maar toch heb ik zijn naam meermaals gehoord van medewerkers die nog met hem hebben gewerkt. Ook kwam ik zijn naam regelmatig tegen wanneer ik op bezoek was in de kwekerij of bij het arbeidsontwikkelcentrum. In beide panden hangt namelijk een gedenkplaquette over de bouw met zijn naam erop.
Inspirerend leiderschap in de praktijk
Wanneer ik zijn naam hoorde dan was dat altijd positief; een mensen-mens die veel tijd doorbracht bij medewerkers op de werkvloer, altijd in was voor een praatje en zich nooit meer dan anderen voelde. Hij keek niet naar afkomst, naar kleur, naar religie of naar beperkingen maar altijd naar de mens. Collega’s geven aan dat hij er altijd was voor de medewerkers en voor het bedrijf. En dat terwijl ook hij, zo kan ik mij voorstellen, best wel eens besluiten heeft moeten nemen waar niet iedereen juichend voor op de banken stond. Ook zijn afscheidsfeest in het Gelredome moet fantastisch zijn geweest, want medewerkers hebben het er nog steeds over. Collega’s vertelden dat hij als cadeau niets voor zichzelf wilde, maar voor kinderen in Nepal waar hij ook actief voor was, en zijn daar nog steeds van onder de indruk.
Een teken van succes
Onze collega’s kunnen best kritisch zijn en terecht. Het mooie vind ik daarbij dat, wanneer je iets in hun ogen niet goed hebt gedaan, je dat onverbloemd te horen krijgt. Maar wanneer je het wel goed doet, dan liggen er briefjes en soms zelfs kadootjes of iets lekkers op je bureau. Heel puur. En dus wanneer je herinnerd wordt als de heer Laffra dan heb je het goed gedaan.
Een blik op vergelijkbaar leiderschap elders
Afgelopen week was ik samen met VNO-NCW voorzitter Ingrid Thijssen op bezoek bij collega ontwikkelbedrijf Caparis in Drachten. Daar kwam ik ook zo’n directeur tegen die op de werkvloer met iedereen een praatje aanknoopte, een grap maakte, vroeg hoe het thuis was. En dat in het Fries. Hij was een van de medewerkers en toch was hij ook de directeur. Daarvoor had hij geen eigen parkeerplaats, strak pak of dure titel nodig. Het respect had hij op andere manieren verdiend.
Reflectie op bijzonder leiderschap
Alhoewel ik in de loop der jaren voor vele directeuren heb gewerkt en ook van de slechtere onder hen veel heb geleerd, ook hoe het niet te doen, heb ik toch het meeste op met deze twee directeuren. Goed om daar af en toe als directeur even bij stil te staan. Want hoe mooi is het wanneer je 20 jaar na je vertrek nog zo herinnerd wordt.
