Verantwoordelijkheid (blog)
Een aardverschuiving
Ik kan er niet omheen, ik moet toch even reageren op de verkiezingen van afgelopen week. Wat je er ook van vindt en op wie je ook gestemd hebt; wat een aardverschuiving! Een ding is duidelijk; de kiezer heeft een duidelijk signaal afgegeven aan Den Haag, dat het anders moet. Wat er dan precies anders moet en hoe dat dan moet gebeuren is vervolgens niet helemaal duidelijk. De coalitieonderhandelingen in de provincie worden dan ook een hele kluif; wie gaat met wie een alliantie aan en welke onderwerpen worden dan wél opgepakt en welke niet? Van belang is in ieder geval dat ze er niet te lang over doen om eruit te komen, want daar zijn de uitdagingen waar we voor staan te groot voor.
We ontkomen er niet aan
Het probleem met die uitdagingen is dat ze vaak verder in de toekomst liggen maar dat we juist willen dat er zaken gebeuren waar we zelf profijt van hebben. Stikstof en klimaat zijn voor velen nog altijd een ver van mijn bed show, dat het pensioenstelsel op de lange termijn niet houdbaar is, is niet iets wat je nu in je portemonnee voelt. En opvang van vluchtelingen in de regio kan nog bij beperkte aantallen maar wanneer de helft van Afrika uit jongeren bestaan, die geen toekomst zien zijn dit soort afspraken niet houdbaar. Het vooruitschuiven van problemen lijkt dan wellicht de makkelijkste oplossing maar daardoor leg je het op het bordje van volgende generaties en het haalt je op de een of andere manier altijd in. Daarbij komt dat we verandering allemaal moeilijk vinden en we vaak denken dat vroeger alles beter was. Maar we ontkomen er niet aan dat er dingen moeten veranderen, hoe lastig ook.
Grote taak
Een grote taak van bestuurders, of het nu CEO’s, buschauffeurs of politici betreft, is dan ook dat je altijd vooruit kijkt. Dat je beslissingen neemt die wellicht niet altijd direct even goed vallen maar die belangrijk zijn voor de lange termijn. En dat je je verantwoordelijkheid neemt. Dat laatste is echt niet altijd eenvoudig. Geloof me, er is geen bestuurder die niet regelmatig wakker ligt van besluiten die hij of zij heeft genomen of nog moet nemen. Dat hoort bij de rol. In dat kader hoop ik dan ook van harte dat de nieuw gekozen politici hun verantwoordelijkheid gaan nemen. Het is één ding om de onvrede ,die er klaarblijkelijk heerst, te verwoorden maar iets anders om er vervolgens ook iets mee te gaan doen. Dat kan als nieuweling alleen maar door heel goed te luisteren en je te ondersteunen door goede mensen om je heen. Daar komt bij dat in een land als Nederland je alleen kan regeren als je samenwerkt. En samenwerken is een werkwoord; dat kan je niet alleen en is best lastig. Het houdt ook in dat je compromissen moet sluiten. Wij laten ons wel eens negatief uit over polderen maar dat is wel iets waardoor we in Nederland belangrijke besluiten hebben kunnen nemen. Door het samen te doen.
Grootste uitdaging
In dat kader ben ik ook wel heel erg benieuwd hoe de winnaars van de verkiezingen over de arbeidsmarkt denken. In het verkiezingsprogramma vind ik hier niets over terug, anders dan een passage over arbeidsmigratie. Toch vreemd dat de grootste uitdaging waar we nu voor staan – voldoende mensen zodat we woningen kunnen bouwen, zorgen voor veiligheid, kunnen verduurzamen en de zorg kunnen blijven bieden die nodig is – helemaal niet benoemd wordt. En dat terwijl aan de ene kant werkgevers schreeuwen om mensen en aan de andere kant nog duizenden mensen langs de kant staan, ook in onze provincie. Nou is de arbeidsmarkt niet de primaire taak van de provincie maar wanneer je er niets aan doet, weet je in ieder geval zeker dat je geen van je andere plannen kan uitvoeren.
Reikende hand
Vanuit de expertise die we bij Scalabor hebben over de (inclusieve) arbeidsmarkt, doen we dan ook een reikende hand; wij denken graag mee over hoe we meer mensen kunnen begeleiden naar passend werk. Over hoe het anders kan en moet, over de kansen die er liggen en over de aanpassingen die er moeten gebeuren. Niet alleen door te benoemen wat er niet goed gaat maar ook door zelf verantwoordelijkheid te nemen. Dat doen we door het werk dat we doen binnen Scalabor zelf maar ook door te participeren in de verschillende overleggen die over de arbeidsmarkt gaan. Van het regionale werkbedrijf tot het regionaal uitvoeringsoverleg en van besprekingen met afdelingen werk & inkomen, tot onze rol in het Inclusief Werkgevers Netwerk. Dat doen we omdat we denken dat sociaal ontwikkelbedrijven zoals Scalabor een belangrijke rol kunnen spelen binnen die arbeidsmarkt. Op dinsdagochtend 21 maart ga ik hierover in het Radio 1 programma Spraakmakers in gesprek en in de komende weken zullen we ook contact zoeken met de verschillende – nieuwe – politieke partijen in de provincie. Want ik geloof niet dat er iemand op tegen is wanneer zoveel mogelijk mensen passend werk hebben en we daarmee zoveel mogelijk vacatures in vullen.