Dwars door de pijn heen (blog)

Het was weer raak
Ik prijs mijzelf gelukkig met een goede gezondheid. Ik ben relatief fit en nooit echt ziek geweest. Afkloppen! Het enige waar ik eens in de paar jaar last van heb, is van nierstenen. Afgelopen weekend was het weer raak. Ongelofelijk hoeveel pijn zo’n steentje in de grootte van een zandkorrel kan veroorzaken. Ik herken de pijn altijd direct en weet wat ik dan moet doen: een combinatie van pijnstillers en drinken. Heel veel drinken, totdat het kreng eruit is. Daarna voel ik me dan nog even een dag alsof een bulldozer over me heen gereden is, maar dan is het wel voorbij.

Pijn
Veel van mijn collega’s kennen de luxe dat het snel weer voorbij is niet en leven dag in dag uit met pijn. Zij werken dan ook bij ons om een reden. Of zoals een gevleugelde uitspraak op de werkvloer is: “ik zit hier niet voor mijn zweetvoeten!” Met zo’n niersteenaanval word ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt en weet ik weer even hoe dat moet voelen. Al had ik die boodschap kunnen missen als kiespijn!

Petitie
Dat mensen ondanks hun fysieke of psychische extra uitdaging fantastische dingen kunnen doen, zie ik iedere dag. Maar afgelopen week maakte ik toch wel weer iets bijzonders mee. Tijdens de actie van de FNV in het stadhuis, waarbij collega’s de wethouder vroegen om een petitie te tekenen om het salarishuis te repareren en de reiskosten naar het landelijk normale niveau te brengen, namen collega’s Marjo, Christa en Geurt het woord. Ze vertelden over de impact van de prijsstijgingen maar vroegen bovenal om een eerlijk loon, voor een eerlijke baan. Dat deden ze echt heel goed en duidelijk. De wethouder toonde zich dan ook solidair met de actie en tekende de petitie.

Gemiste kans
Wat ik overigens een gemiste kans vond, was dat de dag erna ambtenaren een actie hadden in hetzelfde stadhuis met dezelfde vraag om een betere cao. Wetende dat ook SW-medewerkers betaald worden door de overheid was het wellicht sterker geweest om hier samen in op te trekken. Helemaal omdat de krant vervolgens wel een grote foto van de actie van de ambtenaren plaatste en niet van die van de SW-medewerkers. Wordt hier met twee maten gemeten of was verzuimd de journalist uit te nodigen voor de bijeenkomst?

Vakwerk
Met de wethouder ben ik overigens een paar dagen later bij Presikhaaf Schoolmeubelen op bezoek geweest. Daar werken ongeveer 140 Scalabor collega’s die samen het mooiste schoolmeubilair van Nederland maken. Ook hier was het goed om te zien wat voor een vakwerk wordt afgeleverd en waar mijn collega’s toe in staat zijn. Ook wanneer dat door ziektes lang niet altijd even eenvoudig is.