Geen beperkingen, maar mogelijkheden

We hebben op dit moment bijna 250 vacatures openstaan bij werkgevers die hebben aangegeven dat ze openstaan voor een werkzoekende met een afstand tot de arbeidsmarkt. Een aantal
van deze banen is specifiek voor medewerkers met een Wsw-indicatie. Wanneer die ingevuld worden, ontstaan weer beschut te banen voor mensen die dat goed kunnen gebruiken. En dit
is nog maar het topje van de ijsberg. Er staan nog veel meer banen open in ‘Werkt’ apps van andere gemeenten, op werk.nl van het UWV en bij werkgevers zelf. Nu al, aan het einde van de
crisis en het begin van een nieuwe krapte op de arbeidsmarkt.

HET LIJKT HEEL EENVOUDIG
Het lijkt heel eenvoudig. Er zijn 11.000 inwoners met een bijstandsuitkering in de regio, dus die 250 banen zouden zo ingevuld moeten zijn. Maar de belangrijkste voorwaarde om aan de slag te gaan, is dat iemand daadwerkelijk wil werken. Willen is de belangrijkste voorwaarde, maar dit is niet genoeg. Het moet ook kunnen. Want er zijn veel redenen waarom iemand – nog niet – kan werken; ziekte, psychische of fysieke beperkingen. Of financiële problemen, waardoor werk niet het eerste aandachtspunt is. Allemaal obstakels waardoor iemand niet direct of wellicht wel nooit aan het werk kan. En dus zijn er allerlei programma’s om inwoners te helpen die obstakels te overwinnen.

HET BELANG VAN WERK
Want werk hebben is ongelofelijk belangrijk. Omdat het eigenwaarde en zelfstandigheid geeft. Omdat je kan bijdragen en erkenning krijgt. Omdat het zorgt voor financiële zelfredzaamheid. Zeg nooit dat werken niet loont, dat doet het wel degelijk en op veel meer manieren dan alleen maar in geld. Ook voor werkgevers is het van belang dat iedereen meedoet. We zien nu
al een enorme krapte op de arbeidsmarkt en hebben op korte termijn al niet genoeg mensen om al het werk te doen. Wanneer er in een regio een tekort ontstaat aan arbeidskrachten trekken
bedrijven weg. Met alle gevolgen van dien.

BEGELEIDEN NAAR WERK
Om belemmeringen weg te halen en werkzoekenden te begeleiden, zijn wij een opleiding voor fietsenmaker begonnen, zijn er branchetrajecten met gegarandeerde banen voor logistiek,
schoonmaak en het groen van start gegaan en is afgelopen zaterdag ons spiksplinternieuwe restaurant de Proeftuin geopend in de Intratuin Arnhem. Hier kunnen we opleiden voor de
horeca, waar ze nu alweer zitten te springen om goede mensen. Maar we hebben ook projecten voor mensen die een veel grotere afstand tot de arbeidsmarkt hebben.

STAPPEN IN DE JUISTE RICHTING
Het Brugtraject dat wij samen met IrisZorg voor de gemeente uitvoeren is zo’n project. Het gaat om vrijwilligerswerk voor mannen die vaak dag- of thuisloos zijn, of bijvoorbeeld een verslaving hebben. Door de buurt schoon te maken dragen ze bij, krijgen ze weer een dagritme, wordt het op prijs gesteld wanneer ze er zijn. Beetje bij beetje zijn dit eerste stappen in de juiste richting. In een aantal gevallen levert dit zelfs veel sneller resultaat op en kunnen we iemand begeleiden naar een vaste – betaalde – baan. Want het gaat om vrijwilligerswerk met – bovenop de uitkering – een vrijwilligersvergoeding. Feit is dat het een goedbedoeld project is dat al voor velen een positief effect heeft opgeleverd.

NIET PRATEN MAAR DOEN
Een columnist van de Gelderlander kon zich afgelopen week niet vinden in de hoogte van de vrijwilligersvergoeding en verzuchtte – zonder dat hij ooit langs geweest was of zichzelf in het project verdiept had – ‘hoe heeft Nederland het land kunnen worden dat het nu is?’ Ik denk – en ik geloof dat ik na jaren over de wereld te hebben gezworven en aan beide kanten van de arbeidsmarkt te hebben gestaan wel een beetje recht van spreken heb – dat er geen land is waar zo veel mensen dag in dag uit proberen om belemmeringen weg te nemen. Door niet te praten maar door te doen. Door projecten te initiëren en banen te creëren. En hoe mooi zou zijn als de media dat zou steunen. Door met ons de schouders eronder te zetten en te kijken hoe we die 250 banen die er nu al zijn kunnen invullen. De Gelderlander zou daar een geweldige rol in kunnen spelen, door mogelijkheden en loketten inzichtelijk te maken, vacatures te publiceren, de weg naar werk te laten zien en rolmodellen aan het woord te laten. Zodat we niet in beperkingen denken maar in mogelijkheden, en we het land worden dat we willen zijn.